Lc.11,29-32 (1/03/2023)
Toen er steeds meer mensen zich rondom hem bijeen drongen, zei Jezus:
“Deze generatie is een verdwaasde generatie. Ze verlangt een teken, maar er zal haar geen ander teken gegeven worden dan het teken van Jona, de profeet. Zoals Jona een teken was voor de bewoners van Nineve, zo zal ook de mensenzoon dat zijn voor deze generatie. Bij het oordeel zal de koningin van het zuiden opstaan samen met deze generatie en zij zal haar veroordelen. Want zij kwam van de uiteinden van aarde om de wijsheid van [koning] Salomo te horen. Kijk dan toch! Hier is méér dan Salomo! Bij het oordeel zullen de bewoners van Nineve opstaan samen met deze generatie en zij zullen haar veroordelen. Want zij hebben zich bekeerd door de prediking van Jona. Kijk dan toch! Hier is méér dan Jona!”
‘Verdwaasdheid’ is blijkbaar van alle tijden. Dat mag dan jammer en frustrerend zijn, het feit dat Jezus dat vaststelt in zíjn tijd mag ook een kleine troost zijn voor mensen in ónze tijd die dit ook hoofdschuddend vaststellen.
Naast de kleine troost, zou het ook een grote oproep en aanmoediging moeten inhouden! Want Jezus roept wel degelijk op tot het tegendeel: wordt wakker, sta op, durf op weg te gaan, laat je niet doen door de roes van de dag. Laat je ook niet ontmoedigen door het feit dat verdwaasdheid van alle tijden lijkt te zijn. Wijsheid en tegenkracht zijn dat óók!
In zekere zin is dit de hele weg van Jezus – en dus ook van zijn leerlingen, onze weg dus – die hier ter sprake komt. Nooit is Jezus gegaan voor ‘de meerderheid’, wél voor de niet-aflatende tegenkracht. Historisch en nuchter bekeken was de Jezusbeweging maar een druppel op een hete plaat. Maar wat heeft die niet bewerkt in die geschiedenis! De druppel op de hete plaat is duidelijk niet de juiste vergelijking; wel die van het zout in het deeg … (zolang het zout zijn kracht niet verliest)