Joh. 6,52-59 (28/04/2023)
52 De Joden raakten onder elkaar in heftige discussie:
Hoe kan hij ons zijn vlees te eten geven?
53 Jezus zei hen:
“Amen, amen, ik zeg jullie:
Als jullie het vlees van de mensenzoon niet eten
en zijn bloed niet drinken,
hebben jullie geen leven in jullie.
54 Wie mijn vlees herkauwt en mijn bloed drinkt,
heeft het volle leven
en ik zal hem doen opstaan op de ultieme dag.
55 Want mijn vlees is waarachtig voedsel
en mijn bloed waarachtige drank.
56 Wie mijn vlees herkauwt en mijn bloed drinkt,
verblijft in mij
en ik in hem.
57 Zoals de levende Vader mij gezonden heeft
en ik leef door de Vader,
zo zal ook wie mij herkauwt
leven door mij.
58 Zo is het met het brood dat uit de hemel is neergedaald.
Het is niet zoals met het manna
dat jullie vaderen aten terwijl ze [toch] gestorven zijn.
Wie dít brood herkauwt,
zal leven in volheid.”
59 Hij zei deze dingen
toen hij onderricht gaf
in de plaats van samenkomst [synagoge] in Kafarnaüm.
Jezus moet toch geweten hebben dat zijn woorden tegen de borst stootten, of op z’n minst moeilijk begrijpbaar waren? Waarom geeft hij dan geen antwoord op die toch normale vraag van de Joden over dat ‘zijn vlees eten’? Integendeel, hij wrijft het er nog wat extra in door het hier nog plastischer voor te stellen: zijn vlees (her)kauwen en zijn bloed drinken. (Denk even wanneer wij die uitdrukking gebruiken: iemands bloed kunnen drinken!)
Net als de Joden heb ik er ook het raden naar, maar ik vermoed dat het iets te maken heeft met de radicaliteit waar Jezus toch voor staat. Volgeling van Jezus worden gaat nooit over een klein beetje, iets poesliefs, hanteerbaar naar míjn maat! Als ik ‘in hem’ willen leven – of ‘hij in mij’ – dan moet ik mij hem eigen maken, hélemaal! En ja, dat heeft een zekere ‘rauwheid’. Als ik waarlijk leerling van Jezus wil zijn, ontkom ik niet aan radicale keuzes in mijn leven, en dus ook niet aan onbegrip in mijn omgeving!