Mc.4,26-34 (13/06/2021)
Verder zei hij: “Zo is het koningschap van God:
Als iemand die zaad uitstrooit op de aarde: hij slaapt en staat op, nacht en dag, en het zaad ontkiemt en groeit, zonder dat hij zelf weet hoe. Want uit de in zichzelf aanwezige kracht brengt de aarde vruchten voort, eerst de halm, dan de aar, dan het volle koren. En wanneer de vruchten rijp zijn, slaat hij er onmiddellijk de sikkel in omdat de oogst is aangebroken.”
Verder zei hij: “Waarmee zouden we het koningschap van God vergelijken? Welk beeld kunnen we ervoor gebruiken?
Het is als een mosterdzaadje: Wanneer het in de aarde wordt gezaaid, is het kleiner dan alle zaden op aarde, maar wanneer het is gezaaid, ontkiemt en groeit het en wordt groter dan alle tuingewassen en er komen grote takken aan zodat de vogels zich in hun schaduw kunnen nestelen.”
Het is alsof Jezus hier zegt: het Rijk Gods, hoe zal ik het ‘in Gods naam’ uitleggen? De mens kan zaaien en oogsten (ja er is actie en initiatief nodig), maar tussendoor moet hij geduldig wachten en vertrouwen. Dit is totaal iets anders dan onverschilligheid of berusten; het is vertrouwen op kiemkracht, op de kracht van het leven. En dat is voor ons, moderne mensen, misschien wel het moeilijkste: Wachten en durven vertrouwen. Toelaten dat je niet alles zelf in handen hoeft te nemen. Gaan slapen (rusten) en niet de godganse dag rondrennen om alles onder controle te houden.
Maar als wij rondkijken zien we dat ‘zelfredzaamheid’ ontzettend belangrijk wordt geacht! (of niet?) Daarbij stellen we een gemis aan verbondenheid vast (zeker nu in coronatijden), … maar ja echte verbondenheid houdt in dat je elkaar vertrouwt, dat je een stuk van je leven in andermans handen legt en vertrouwt dat het goed komt.
Dat is wat de boer doet, vertrouwen, loslaten, uit handen geven, het zaad neerleggen in G-ds hand en geloven: Het komt goed!