Woorden en klanken
Wat bomen, klankschalen en een brug mij te vertellen hebben.
Open staan voor woorden. De klank ervan zo zuiver mogelijk laten binnenkomen. Maar wat in coronatijden wanneer contacten voornamelijk gebeuren
langsheen telefoon, video-chats of wat dan ook? Mijn dagen lopen er vol van. Maar hoe ontvang ik alle woorden en klanken? Hoe geef ik ze terug?
Blijkbaar kan dat heel verschillend. Hier wat een boom, een brug en de klankschalen mij tijdens een wandeling in het bos lieten ervaren.
Een man slaat heel bewust enkele slagen op de schalen die als reactie hun klanken laten horen. Het levende hout van de boom neemt de klank in zich op,
trilt met de klankschalen mee. Het lijkt alsof ze aansluiting zoeken bij elkaar. Dat ze zich op elkaar afstemmen en zo aan mij een warme klank teruggeven.
Alsof beide, boom en schaal, mij zeggen: zalig ik word ik omdat wij zijn.
De brug staat stevig en robuust. Hier hoor ik geen meetrillen alleen een harde, kille, koude steen. Zij biedt een ondergrond en laat de schalen op zichzelf trillen.
Geen sprake van een samenspel dat klinkt, geen afstemmen op elkaar. De brug schermt zich af en de schaal roept haar toe, hoor je mij niet?
Ben je alleen maar een klankbord? Waar ben jij? Hoe kan ik hier met jou worden wie ik ben want ik voel niet dat wij zijn.
Dit beeld in het achterhoofd zal vanaf nu mijn telefoongesprekken een andere klank geven. Hopelijk wordt het de klank van de boom.
De boom die mij oproept om mee te trillen. Samen elkaars trillingen op te vangen en zo doorheen de langeafstandsgesprekken
de wederzijdse betrokkenheid op elkaar mogen ervaren. Zodat ik, ik word omdat wij zijn.